Ανείπωτη η θλίψη και χείμαρρος οργής στην Ελλάδα για την αδιανόητη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη

 από τον  πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου 

Η χώρα μας  ζει ημέρες βαθιάς θλίψης. Δεκάδες νέοι και νέες, ως επί το πλείστο, φοιτητές και φοιτήτριες εργαζόμενοι/ες, μικρά παιδιά χάθηκαν ή τραυματίστηκαν, μεσάνυχτα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα  μετα το αποκριάτικο 3ημερο

Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των αθώων θυμάτων . Σε αυτούς/ες που τραυματίσθηκαν,  εύχομαι  καλή  ανάρρωση  ,ώστε να επιστρέψουν γρήγορα   και να συνεχίσουν απρόσκοπτα τις εργασίες  και τις σπουδές τους .

Όμως από κει και πέρα, επειδή  πάντα και για όλα δε φταίει η « κακιά ώρα» ή η «κακιά στιγμή», έχουμε χρέος να φωνάξουμε  ότι ήταν έγκλημα και  όχι «ανθρώπινο λάθος» που είναι η βολική φράση για όσους και όσες από θρασυδειλία δεν τολμούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κρύβονται, γιατί κι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι στην εποχή του 5G, όταν η επιχείρηση της γειτονιάς, με μηδαμινό κόστος, μπορεί να γεωεντοπίσει τα οχήματά της, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, κανένα άλλοθι για ό,τι συνέβη σ΄ ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς που χρηματοδοτείται, που διαφημίζεται ως υπερσύγχρονο και υποτίθεται ελεγχόμενο από τις αρμόδιες αρχές.

Η  «κακιά ώρα» δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Πάντα τής ανοίγουν την  πόρτα εκείνοι που εκ του νόμου έχουν την ευθύνη να την προλάβουν και θα είχε αποφευχθεί η τραγωδία ακόμη  υπό συνθήκες  «ανθρώπινου λάθους», αν στο σιδηροδρομικό δίκτυο δεν επικρατούσε το  «πάμε κι όπου βγει».

 Αυτές τις δύσκολες στιγμές, ως μόνη χαραμάδα αισιοδοξίας βλέπω  την συγκλονιστική στάση της κοινωνίας που κάνει το δάκρυ της αλληλεγγύη.  Το κύμα συμπαράστασης στους τραυματισμένους επιβάτες μέσω της αιμοδοσίας  - αυτό το ελάχιστο στις δύσκολες αυτές ώρες - αλλά και την μεγάλη μάχη που δίνεται με αυταπάρνηση  από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό  , από  την Πυροσβεστική κα από την ΕΜΑΚ

 Στις  επόμενες ημέρες θα ακουστούν και θα γραφούν πολλά!!!!!!! Σήμερα όμως  ο χρόνος σταμάτησε  για τη χώρα, κομπιάζει η γλώσσα ,το χέρι αδυνατεί να γράψει.

Αλλιώς  θα βλέπουμε το πριν, το τώρα αλλά και το μετά .  Δύο φράσεις όμως μου έχουν εντυπωθεί ανεξίτηλα: «Πάρε με όταν φτάσεις», «Πάμε κι όπου βγει». Ανάμεσα τους, σήμερα κινείται όλη μας η σκέψη  

Η ΩΡΑ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΝΕΙ είναι η απάντηση στο «Πάμε κι όπου βγει»                                                                                                                   1.3.2023