Οι μεταβιβάσεις αυτές έγιναν σε εταιρείες του εξωτερικού και με τίμημα
ένα μικρό ποσοστό της ονομαστικής αξίας των δανείων, όπως στην περίπτωση του
Πάτση, ο οποίος με τις «εταιρείες» του αγόρασε από την Τράπεζα Πειραιώς δάνεια
62,7 εκατ. ευρώ στην τιμή των 4 εκατ., δηλαδή στο 6% της αξίας τους. Ενώ η
αγορά αυτών των δανείων έγινε με τόσο μικρό τίμημα, οι εταιρείες-κοράκια
αξιώνουν και επιτυγχάνουν ρυθμίσεις με τους δανειολήπτες στο 100% της αξίας του
δανείου, άλλως προχωρούν σε πλειστηριασμούς!
Η χρησιμοποίηση των δανείων αυτών ως εργαλείο προσέλκυσης επενδυτών,
και η επίσπευση πλειστηριασμών από τους λεγόμενους διαχειριστές, έγινε με
καταστρατήγηση του ν. 4354/2015. Οι μεταβιβάσεις αυτές έγιναν χωρίς να
παρασχεθεί στους οφειλέτες η δυνατότητα εξόφλησης των οφειλών τους με εξίσου
ευνοϊκούς όρους και καταδεικνύουν τη συμπαιγνία Τραπεζών, funds και servicers,
με σκοπό τη ζημία των δανειοληπτών, υπό την εγγύηση του κράτους.
Η δήθεν «νομιμότητα» αυτών των «συμβάσεων» δικαιολογείται με τον
ισχυρισμό ότι τα συμβατικά δικαιώματα του δανειολήπτη δεν αλλοιώνονται με την
πώληση του δανείου, αλλά και οι συμβατικές του υποχρεώσεις παραμένουν
αναλλοίωτες, ενώ έχει να αντιμετωπίσει την αλλαγή του προσώπου του δανειστή,
ενώ η επίσπευση εξόφλησης των δανείων γίνεται στην αρχική ονομαστική αξία τους,
πράγμα που συνιστά αχαλίνωτη κερδοσκοπία σε βάρος του και ενώ έχει υποστεί
40%-50% απώλεια εισοδήματος λόγω της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης. Οι
τράπεζες, σε συμπαιγνία με τα funds, μετακύλησαν το βάρος της ζημίας στους
δανειολήπτες.
Τα συμβατικά δικαιώματα των δανειοληπτών πλήττονται βάναυσα καθώς
έχουμε ανατροπή του δικαιοπρακτικού θεμελίου και έχει διαταραχθεί η ισορροπία
των παροχών. Η άνιση διαπραγματευτική δύναμη των ασθενεστέρων απέναντι στα
funds επιβάλλει την αναγωγή στο προσήκον μέτρο όλων των οφειλών.
Οι συμβάσεις μεταβίβασης των δανείων εξάλλου είναι χωρίς αμφιβολία
αντίθετες στα χρηστά ήθη και ως τέτοιες είναι άκυρες, καθώς πρόκειται για
δικαιοπραξίες επιζήμιες για το κοινωνικό σύνολο, με προφανή δυσαναλογία παροχής
- αντιπαροχής ανάμεσα στους επισπεύδοντες και τους δανειολήπτες, που οδηγεί
στην πρωτοφανή αισχροκέρδεια σε βάρος τους.
Οι συμβάσεις πώλησης των δανείων είναι αντίθετες σε απαγορευτικό κανόνα
και ως τέτοιες είναι επίσης άκυρες. Σύμφωνα με την αρχή του κράτους δικαίου, η
δράση των ατόμων είναι νόμιμη όταν δεν είναι αντίθετη σε απαγορευτικούς κανόνες
δικαίου και ο κορυφαίος απαγορευτικός κανόνας προβλέπεται στο άρθρο 25 παρ. 3
του Συντάγματος, σύμφωνα με τον οποίο η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν
επιτρέπεται, αφορά δε όλες τις συμπεριφορές που αν και φαίνονται «νομότυπες»,
συνιστούν υπέρβαση των ορίων της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και του
κοινωνικού και οικονομικού σκοπού του δικαιώματος. Στην κατάσταση αυτή, η
ενοχική σχέση μεταξύ δανειστών και δανειοληπτών δεν είναι πλέον ιδιωτική
υπόθεση που υπακούει στο pacta sunt servanda, αλλά είναι δημόσια υπόθεση, καθώς
έχει αντίκτυπο στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ζωή.
Οι τράπεζες, οι οποίες προκάλεσαν την οικονομική κρίση, συνενώνουν
σήμερα τον ιδιωτικό πλούτο σε τρία funds/servicers (Intrum, Dovalue και Cepal).
Συνέπεια της τραπεζικής «πίστης» ήταν το χτύπημα κάθε μικρής ή μεσαίας
ιδιοκτησίας των Ελλήνων. Οι διαχειριστές τους, όπως η Intrum, δεν συνεργάζονται
με τους δικηγόρους των δανειοληπτών, δεν απαντούν στα τηλέφωνα, καθυστερούν τη
χορήγηση βεβαιώσεων και εξοφλήσεων και συμπεριφέρονται σαν σύγχρονος
φεουδάρχης. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μπουν αμέσως όρια σε αυτή την
αισχροκέρδεια και να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη[v1] με την άμεση προστασία των δανειοληπτών.
Το δίκαιο μπορεί ακόμα να ακυρώνει «συμβόλαια» και «άδικους» νόμους που
είναι αντίθετα στο δημόσιο συμφέρον και στα χρηστά ήθη, να μην επιτρέπει να
δημιουργεί «δίκαιο» μία ομάδα τοκογλύφων. Διαφορετικά, οι Έλληνες δανειολήπτες
θα μοιάζουν με «αγρίους της ερήμου» που, εξοβελισμένοι από το κοινωνικό σύνολο,
θα ζουν χωρίς προστασία και χωρίς κανόνες.
Η αξίωση τήρησης αυτών των συμβάσεων σε βάρος τους θα μοιάζει με τη
«συμβατική» αξίωση του τοκογλύφου Σάιλοκ, ο οποίος απαιτούσε να κόψει «μία
ίντσα από την καρδιά» του Αντόνιο στον «Έμπορο της Βενετίας», διότι αυτό είχαν
συμφωνήσει και υπογράψει οι δύο συμβαλλόμενοι.
* πηγή:
Εφ.Συντ 10.2.2023 από Ελένη Ηλ.
Προκοπίου δρ. Φιλοσοφίας του Δικαίου, συγγραφέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου