Όλη η Ελλάδα υποκλίνεται στο Μίκη Θεοδωράκη

           από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου
Ο  Μίκης  υπήρξε σπάνια μουσική μεγαλοφυΐα που από νεαρή ηλικία συνέδεσε  το απροσμέτρητο χάρισμά του με τον αγώνα ενός ολόκληρου λαού για ελευθερία , δημοκρατία, δικαιοσύνη,  ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη στις σημαντικότερες ιστορικές στιγμές της χώρας μας  μετα τον πόλεμο μέχρι και σήμερα. Αναμφίβολα  ήταν  επιδραστικός ,ανεξάντλητος  , διαχρονικός, οραματιστής. Ένας τεράστιος συνθέτης του 20^ου   αιώνα, ένας πανέλληνας και ταυτόχρονα οικουμενικός δημιουργός, ένα ανεκτίμητο κεφάλαιο του πολιτισμού μας.

Στην φορτισμένη περίοδο που έζησε , «έδεσε» τη μουσική του με την ιστορικοκοινωνική πορεία της χειμαζόμενης Ελλάδας και λειτούργησε σαν παρότρυνση, σαν παρηγοριά, σαν διαμαρτυρία, σαν στήριγμα στις ζοφερές περιόδους της νεότερης ιστορίας μας .

 Συνδέθηκε με τα νιάτα, τις προσδοκίες , τους αγώνες για ένα καλύτερο μέλλον και ταυτίστηκε έμπρακτα με τη βιωμένη περιπέτεια της Αριστεράς .

Ύψωσε  την ελληνική μουσική σε ανυπέρβλητες κορυφές και  όρισε την τέχνη ως μια κατεξοχήν στράτευση στην ίδια τη ζωή.

 Έδωσε δύναμη στην ψυχή του λαού μας, χρώμα στην ταυτότητα της πατρίδας μας, ,φως στην πολιτιστική κληρονομιά της οικουμένης .

Μέσα από τη μουσική, τη ζωή, τις μάχες και τις αντιφάσεις του έδωσε νέο νόημα στην ελευθερία, τον πολιτισμό, την τέχνη, την πολιτική.

 Όλοι - ακόμα κι οι ανήκοντες στην παράταξη των  πρώτων και πρώην  διωκτών του - ακούνε με συγκίνηση , πάθος και τέρψη τη μουσική του.

Ταγμένος στην εθνική αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά και την ομοψυχία, δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας βαθύς, πολυσχιδής δημιουργός, κι ένας καλλιτέχνης που επέμενε ως το τέλος να βλέπει τον κόσμο με τον ρομαντισμό και την εμπιστοσύνη μιας αιώνιας, ακατάλυτης νιότης.

Θέλησε κατά περιόδους  να συμβιβάσει το πληθωρικό και μεγαλόπνοο μουσικό του έργο ταυτισμένο με την Αριστερά και μια ποικιλόμορφη πολιτική στράτευση που εκτεινόταν κατά περιόδους σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Ήταν ο λόγος  που αυτοχαρακτηρίστηκε «ανένταχτος, ανεξάρτητος, αντιφατικός».

Την επώδυνη αυτή αντίφαση διέλυσε  στο ύστατο  λιτό προσωπικό του πολιτικό απολογισμό  στο  σημείωμά του  προς τον γ.γ. του ΚΚΕ, ότι «σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”….τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής».

Στην ψυχή του λαού μας, στην ταυτότητα της πατρίδας μας, στην πολιτιστική κληρονομιά της οικουμένης έδωσε φως στις ψυχές μας,

Σημάδεψε με το έργο του τη ζωή και τη διαδρομή όσων διάλεξαν το δρόμο της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Πέρασε στην αιωνιότητα και αφήνοντας πίσω του  ίχνη ανεξίτηλα και μένει στις καρδιές του κόσμου, Αθάνατος!