Αναφορά στην Οκτωβριανή Επανάσταση (24.10.1917)

 από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Το ότι η επέτειος της μεγαλύτερης αυτής Επανάστασης του 20^ου  αιώνα προηγείται  ημερολογιακά μόλις τέσσαρες  ημέρες του έπους  του ΄40  με  οδήγησε αφενός να κινηθώ πρωθύστερα , αλλά και να μη την αγνοήσω αφού  έχω γράψει ήδη για την Γαλλική Επανάσταση (14.7.1789) http://kadmos35.blogspot.gr/2014/07/1471789.html

Η επανάσταση αρχίζει βραδέως, αλλά εξελίσσεται κατά τρόπο εκρηκτικό, θυμίζοντας ηφαίστειο που «ανεβάζει…λάβα» από τα έγκατα της γης στην επιφάνεια.

Σε κάθε επανάσταση απελευθερώνονται βαθιά ριζωμένες και βραδέως αναπτυσσόμενες ιδέες, επιθυμίες και πρακτικές, που προκαλούνται χρονίως από τις πολιτικές δυσμορφίες (π.χ. της απόλυτης μοναρχίας), από άλλες κοινωνικές αδικίες (της δουλοκτησίας και δουλοπαροικίας) και κυρίως από ποικίλα οικονομικά αίτια.

 Η πραγματική επανάσταση, παρά το δικτατορικό χαρακτήρα που λαμβάνει προσωρινά, όσο αμύνεται κατά της αντεπανάστασης, αυξάνει τους βαθμούς της ελευθερίας των πολιτών.

 Αργά ή γρήγορα παρέχει συνταγματικά δικαιώματα, σχετικά με την λαϊκή κυριαρχία.

Σκοπός της επανάστασης είναι τελικά ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου. Η ισονομία, η ελεύθερη συμμετοχή κάθε πολίτη στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή και τα υπόλοιπα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως αυτά θεσμοθετούνται στα διάφορα Συντάγματα.

Οι μεγάλες επαναστάσεις, Γαλλική, Αμερικανική, Ρωσική, ψήφισαν Συντάγματα με κοσμοϊστορική σημασία, επηρεάζοντας και διαποτίζοντας με τις αρχές τους τα Συντάγματα άλλων κρατών.

Οι προεπαναστατικές συνθήκες, όπως είπαμε, εξελίσσονται βραδέως. Στην οικονομία λ.χ. μετά το Μεσαίωνα – όπου ο παραγωγός είναι αποκλειστικός ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής- και κυρίως της βιομηχανικής επανάστασης (1760-1780) άλλαξε ριζικά η οργάνωση της δομής της οικονομίας.

 Έτσι, μετά το 1780…τα μέσα παραγωγής αρχίζουν να συγκεντρώνονται προοδευτικά στα χέρια ορισμένων, που μπορούσαν να αγοράζουν…

Σ’αυτές τις συνθήκες διαχωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής, εμφανίστηκε στην Ευρώπη, στις αρχές του 20^ου αιώνα – για να έρθουμε στα επί μέρους αίτια που πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση - η σταθερή ύπαρξη πλεονάσματος βιομηχανικών προϊόντων που είχαν υπερκαλύψει τις εγχώριες τοπικές αγορές και η συγκέντρωση κεφαλαίων που προσφέρονταν για επενδύσεις.   «Η ανάγκη εξαγωγών και κερδοσκοπικών επενδύσεων πίεζε τους Ευρωπαίους στην εξεύρεση νέων αγορών και νέων πηγών πρώτων υλών.

Δηλαδή, στη δυναμικότερη επέκταση στις αποικίες και στο ‘’ξαναμοίρασμα του κόσμου’’, που γινόταν μόνο με πόλεμο»

 Έτσι αιτιολογήσαμε  σε άλλα σημειώματα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που «δρομολόγησε καταλυτικές εσωτερικές εξελίξεις και καθεστωτικές μεταβολές, με την κατάρρευση τεσσάρων Αυτοκρατοριών (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία, Οθωμανική Αυτοκρατορία) και τον κατακερματισμό της κεντρικής Ευρώπης σε μικρότερα κράτη»

Ο πόλεμος δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την «έκρηξη» του επαναστατικού «ηφαιστείου» στην τσαρική Ρωσία του 1917.

Στην Ρωσία που αγωνιζόταν στο πλευρό των Συμμάχων εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων(Γερμανία, Αυστρία, Βουλγαρία, Τουρκία)

Οι τεράστιες πολεμικές δαπάνες βάραιναν πάνω στις μάζες του λαού και το Φεβρουάριο του 1917 ξέσπασαν διαδηλώσεις και απεργίες στην Πετρούπολη.

Οι στρατιώτες αρνήθηκαν να πυροβολήσουν ενάντια στους διαδηλωτές. Πολλά μέλη της Δούμα (Ρωσικής Βουλής) αρνήθηκαν μα υπακούσουν, όταν ο τσάρος διέταξε τη διάλυση της… Ο τσάρος παραιτήθηκε…. Ακολούθησε ο Λένιν:  Ήταν τολμηρός ηγέτης και στοχαστής. Φιλόσοφος , διανοούμενος, ταλαντούχος  συγγραφέας και ταυτόχρονα επαναστάτης με οργανωτικό δαιμόνιο και σιδερένια θέληση.

 Ολόκληρη η δράση του ενσαρκώνει την οργανική – οργανωτική ενότητα , ανάμεσα στην επαναστατική θεωρία που διατύπωσε και στην επαναστατική πρακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί.  Βίωνε την ενότητα της θεωρίας και της πράξης.

 Εννοούσε βαθιά το δεσμό και την αλληλεπίδραση τους.

Πίστευε ότι θεωρία χωρίς αντικείμενο και η πρακτική (πράξη) χωρίς την θεωρία καταντάει πράξη μη ελεγχόμενη και ανώφελη.

Διακρίθηκε στα Αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά και φαινόταν να προορίζεται για την ζωή ενός κλασικού φιλόλογου.