Η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών, για τη δογματική τουλάχιστον της Ανατολικής Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, δεν είναι μια αναπαράσταση παρελθόντων γεγονότων που συνέβησαν κάποτε στην Παλαιστίνη επί ρωμαϊκής κυριαρχίας. Όπως και η λειτουργία δεν είναι αναπαράσταση. Μπορεί να λέγεται συχνά πως βιώνουμε ένα θείο δράμα, η αναφορά δεν είναι θεατρολογικό σχόλιο.
Για τη δογματική της Εκκλησίας ο Χριστός σταυρώνεται και ανασταίνεται κάθε φορά. Ετσι ώστε να δικαιώνεται ο Πασκάλ, που μιλούσε για ένα Χριστό αιωνίως σταυρωμένο, αλλά και ο Κίρκεγκορ, που επανέφερε στη φιλοσοφία την επανάληψη, τη συνεχή ανακύκληση της ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως αποδέχεται κανείς την αφελή άποψη πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εδώ δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς μια θεατρική παράσταση. Κάθε βράδυ κάτι αλλάζει, κάτι αλλοιώνεται, κάτι προστίθεται.Αν υπάρχει κάτι στην ιστορία είναι η αναλογικότητα, θα έλεγα η επανάληψη μοτίβων, αλλά ούτε οι συνθήκες ούτε οι όροι ούτε τα εργαλεία είναι τα ίδια. Ετσι μπορεί κανένας να ισχυριστεί πως υπάρχει μια τραγωδία ή μια κωμωδία, ένα τέλος πάντων δραματικό μόρφωμα που έρχεται και φεύγει από την ιστορική κονίστρα, αλλά κάθε φορά ό,τι γίνεται μπορεί να θυμίζει κάτι, αλλά δεν είναι το αυτό.
Μ' αυτή τη λογική π.χ. ο μαρξιστής Βάρναλης έγραψε έξοχα ποιήματα για τη Μάνα του Χριστού, για τη Μαγδαληνή, παραπέμποντας σε θέματα και πυρήνες μύθου της Γραφής, αλλά κατόρθωσε άλλα να σημαίνουν και άλλες αξίες βίου να προβάλλουν.
Οπως ο Διόνυσος ταξιδεύει μέσα στη μυθολογία από την Ασία στην Ελλάδα και εν συνεχεία μέσα στην ποίηση, λυρική και τραγική, αλλά και αριστοφανική, συμβολίζοντας κάθε φορά μια άλλη εκδοχή της Επιθυμίας, έτσι και ο Χριστός, έρχεται και επανέρχεται, σταυρώνεται και ανασταίνεται για να μας ξυπνάει τη διπλή ευθύνη: θνητότητα - αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου