από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου*
Ανέκαθεν τα Χριστούγεννα
ήταν γιορτή της ελπίδας, αλλά σήμερα η ανθρωπότητα δεν την υποδέχεται με τις καλύτερες συνθήκες
Οι τρεις Μάγοι αναζητώντας τη φάτνη,δεν θα ακούσουν
τον Αγγελικό ύμνο «… επί γης ειρήνη εν
ανθρώποις ευδοκία». (κατά Λουκά 2,14),αλλά
βρυχηθμούς των οργάνων
του θανάτου και θρήνους των
ανέστιων ανθρώπων που δεν θα ξέρουν αν θα ξημερώσουν .
Οι Μάγοι αναζητώντας τη φάτνη δεν πορεύονται ανάμεσα σε ήσυχους «.. Ποιμένες
… αγραυλούντες ..» ( κατά Λουκά 2, 8-20) , αλλά σε εμπόλεμες ζώνες, σε εξαθλιωμένους ξεριζωμένους
πρόσφυγες , σε hot spots
Θα συναντήσουν εκατομμύρια παιδιά , πολλά από αυτά μη
αρτιμελή και μόνα που θα κοιμηθούν κλαίγοντας γιατί δεν έχουν κάτι να φάνε.
Θα δουν την Ευρώπη από κοιτίδα του Διαφωτισμού να είναι όμηρη τρόμου και αίματος.
Θα ανταμώσουν εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς
κάποιο φάρμακο να ανακουφίσουν τον πόνο τους και ακόμη περισσότερους χωρίς
τροφή , δίπλα στην εκτυφλωτική καταναλωτική προκλητικότητα.
Θα δουν τις στρατιές ανέργων να διογκώνονται
, άστεγους νεόπτωχους να πλημμυρίζουν τις πόλεις μας , ενώ παραπέρα
οργιάζει η χλιδή για τους λίγους
Θα δουν τη ραγδαία αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και
την ταχύτατη συγκέντρωση του πλούτου όλο και σε λιγότερους.(1)
Θα δουν την πειθήνια στα κελεύσματα της
Οικονομίας κατεστημένη πολιτική
τάξη να προσπαθεί να συμβιβάσει όσα είναι αδύνατο να συνυπάρξουν
Καμιά ίσως εποχή της ιστορίας δεν είδε τόσες
ελπίδες και τόσα όνειρα να ανεβαίνουν κατακόρυφα και να πέφτουν κάθετα με μέγιστα θύματα την ειρήνη και
την ελευθερία
Ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη ελευθερία
δεν είχε τόσους εξουσιαστές και ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη κοινωνία δεν
είδε τόσους «σωτήρες»
Ποτέ άλλοτε η βία δεν ήταν τόσο μεγάλη και τόσο πολύμορφη, η δύναμη τόσο αλαζονική
και η αλαζονεία τόσο υποκριτική.
Πόσα άραγε περιθώρια επιβίωσης έχει αυτό το ιδιότυπο άθροισμα δύναμης, υποκρισίας
και αδυναμίας που δεσπόζει σήμερα στον πλανήτη μας ;
Κάθε
΄Ελληνίδα και κάθε ΄Ελληνας βλέπει στο σπήλαιο της Βηθλεέμ την ευκαιρία να
ξαναγυρίσει στα χρόνια της παιδικότητας, να αφήσει κατά μέρος το άγχος, τις
έγνοιες της ζωής και να μοιραστεί καλοσύνη, χαρά, να θυμηθεί τα έθιμα και τις
παραδόσεις, να γυρίσει για λίγο στις
πατρογονικές «ρίζες» , να νιώσει ότι η γιορτή είναι στάση στο
ταξίδι της ζωής, να ανταλλάξει δώρα, να τραγουδήσει κάλαντα, να μοιραστεί
στιγμές με πρόσωπα που αγαπά.
Όμως στην καρδιά και στο νου του σιγοψιθυρίζει με αγωνία : «τι μέλλει γενέσθαι;».
Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την ξεθωριασμένη εικόνα συνθηκών ζωής έσχατης φτώχειας του 1860 που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης στο χριστουγεννιάτικο διήγημά του η «Σταχομαζώχτρα » και θέλει να μας την επαναφέρει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μέσα από τις δαγκάνες του «τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού »;
Όμως στην καρδιά και στο νου του σιγοψιθυρίζει με αγωνία : «τι μέλλει γενέσθαι;».
Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την ξεθωριασμένη εικόνα συνθηκών ζωής έσχατης φτώχειας του 1860 που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης στο χριστουγεννιάτικο διήγημά του η «Σταχομαζώχτρα » και θέλει να μας την επαναφέρει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μέσα από τις δαγκάνες του «τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού »;
Δεν αρκεί η ιδεολογική
απαρέσκεια και η περιφρόνηση της καταγωγής απέναντι στον Γάλλο Βίκτορα Ουγκώ
που λέει: « …Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται και η Ελλάδα είναι ο
κόσμος που συστέλλεται..»
Δεν
σέβεται ούτε τον ομοεθνή του
συνώνυμο μεγάλο φιλόσοφο τον Γκαίτε που
λέει: «..ο,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι η Ελλάδα για την
Οικουμένη…»
Φαντασιοκοπεί ότι είναι ο «φύλακας άγγελος» και Μεσσίας
της Ευρώπης αλλά με την ρεβανσιστική του
εμμονή την οδηγεί σε αδιέξοδα.
Απέναντι
στην Ελλάδα δείχνει κυνικός σαν το
Μακιαβέλι,απάνθρωπος σαν τον Σάιλοκ του Σαίξπηρ , αιμοσταγής σαν τον Ηρώδη που διέταξε την
«σφαγή όλων των νηπίων»
Τις
περιπέτειες, την αγωνία και τον αγώνα επιβίωσης που δίνει η Σταχομαζώχτρα μαζεύοντας στάχυα για να μεγαλώσει τα δύο ορφανά εγγόνια της , μπορεί κανείς να «παραλληλίσει» µε την τρέχουσα δεινή θέση της Ελλάδας. Η πικρή όμως χριστουγεννιάτικη ιστορία είχε αίσιο τέλος
Σ' αυτό το διήγημα
φαίνεται καθαρά ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να απελπίζεται ποτέ ,αλλά να
αγωνίζεται για κάτι καλύτερο.
Χρόνια πολλά με ανθρωπιά, ειρήνη και κοινωνική
δικαιοσύνη. Με την ελπίδα ότι το «άστρο της Βιθλεέμ» θα φωτίσει τα σκοτάδια της
Ευρώπης και θα αναζωπυρώσει ελπίδες για ευημερία, πρόοδο και δημοκρατία .Με την χώρα μας έξω από τις σημερινές
(1) Σύμφωνα με έρευνα της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse το 50%του παγκοσμίου πληθυσμού κατέχει σήμερα μόλις το 1%του παγκόσμιου πλούτου,ενώ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει συγκεντρώσει το 48% του παγκόσμιου πλούτου. Μια ακόμη επίπτωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης , είναι ότι μόλις το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει το 87% του πλούτου της Γης. Άρα το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού μοιράζεται το 13% του παγκόσμιου πλούτου. Στην Ελλάδα το 1% του πληθυσμού της κατέχει το 56.1% του εθνικού πλούτου
(1) Σύμφωνα με έρευνα της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse το 50%του παγκοσμίου πληθυσμού κατέχει σήμερα μόλις το 1%του παγκόσμιου πλούτου,ενώ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει συγκεντρώσει το 48% του παγκόσμιου πλούτου. Μια ακόμη επίπτωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης , είναι ότι μόλις το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει το 87% του πλούτου της Γης. Άρα το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού μοιράζεται το 13% του παγκόσμιου πλούτου. Στην Ελλάδα το 1% του πληθυσμού της κατέχει το 56.1% του εθνικού πλούτου
* τ. Κοινοτάρχης Βαγίων-τ. Γεν. Γραμ. ΚΕΔΚΕ - τηλ /fax 2262022177- κιν 6997189448
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου