Αναφορά στο πεντηκονταετές ιωβηλαίο από την εκλογή μου ως κοινοτάρχη Βαγίων

 από τον πολιτικό  μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου*

Την Κυριακή 30.3 .2025  συμπληρώθηκε  το ιωβηλαίο (1) των 50 ετών από την εκλογή μου  ως επικεφαλής αξιόλογων τότε συνεργατών μου υπό τον  συνδυασμό ΠΡΟΟΔΟΣ για την Κοινότητα Βαγίων .

Με δεδομένο ότι στην αυτοδιοικητική μας κίνηση  δώσαμε εξ αρχής πολιτικά χαρακτηριστικά (όχι κομματικά)  στην λέξη ΠΡΟΟΔΟΣ της προμετωπίδας του ψηφοδελτίου  θεωρήσαμε σαν πολιτικο όραμα  ,που  στοχεύει  στην  κοινωνική δικαιοσύνη, τη οικονομική και πνευματική ανάπτυξη, την περιβαλλοντική προστασία  τον ουσιαστικό πολιτικό  ρόλο  του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου και όχι μόνο μιας προνομιούχου μερίδας της κοινωνίας. Όπως  είχε πει ο Αμερικανός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ,  για μας «Το σημάδι της προόδου μας δεν είναι αν προσθέτουμε περισσότερα στην αφθονία αυτών που έχουν πολλά, αλλά αν δίνουμε αρκετά σ’ αυτούς που έχουν λίγα».

Το ιστορικά  αξιομνημόνευτο αυτών των Δημοτικών & Κοινοτικών εκλογών προέκυπτε από το ότι ήταν  οι πρώτες που διεξήχθησαν  σε όλη  τη χώρα μας μετα την πτώση  της 7ετους δικτατορίας των επίορκων συνταγματαρχών  της 21^ης Απρίλιου 1967

Το ημερολόγιο  έγραφε  24  Ιουλίου 1974 όταν στη χώρα μας σημειώθηκε ένα ιστορικό πολιτικό ρήγμα που προκάλεσε την κατάρρευση της δικτατορίας. και την σχεδόν εν μια νυκτί αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα.

Το τραγικό «κύκνειο άσμα» της 7ετούς δικτατορίας ,ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ,  το καταγωγικό  αυτό δηλαδή  τραύμα της Μεταπολίτευσης, που βρίσκεται ακόμη στο θεμέλιο της εθνικής μας στρατηγικής.

Το πραξικόπημα της χούντας κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974  ήταν το καταγωγικό τραύμα.

Έκτοτε η  μεν Τουρκία -  που καραδοκούσε - άδραξε  την αφορμή  που της δώσαμε και πέντε ημέρες μετα , υπό την επωνυμία  «Αττίλας», εισέβαλε  κατέλαβε και κατέχει το βόρειο τμήμα του νησιού, ο δε ελληνισμός υπέστη επί του εδάφους δεινή  στρατιωτική ήττα

Μπροστά στην αδυναμία των πραξικοπηματιών να χειριστούν την κατάσταση, κλήθηκε από τους ίδιους ο έως τότε αυτοεξόριστος στο Παρίσι   Κωνσταντίνος Καραμανλής  και στις 24 Ιουλίου, αυθημερόν τα ξημερώματα  - μόλις αποβιβάσθηκε από το προεδρικό αεροπλάνο που διέθεσε ο τότε Γάλλος Προέδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν - έγινε η ορκωμοσία της κυβέρνησης εθνικής ενότητας  υπό την προεδρία του με σκοπό την διαχείριση της κυπριακής κρίσης και την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών. 

Κάπως έτσι, γεννήθηκε  η Γ' Ελληνική Δημοκρατία και ξεκίνησε  η ευρέως γνωστή περίοδος «Μεταπολίτευση», που συνοδεύτηκε από την  «εισβολή» των μαζών  της ελληνικής κοινωνίας στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο.

 Με τη δύναμη συμπιεσμένου ελατηρίου και με την αύρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (Νοέμβρη 1973) ακόμη νωπή , καταγράφεται η «Μεγάλη Έκρηξη» των κοινωνικών κινημάτων.   Πρωτίστως στα πανεπιστήμια με την κεκτημένη ταχύτητα του ΄73,  αλλά μετέπειτα  παντού:  στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα χωράφια, στις θεατρικές σκηνές, στα δισκογραφικά στούντιο ,στους δρόμους , στα πεζοδρόμια.   Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε έντονος κοινωνικός ριζοσπαστισμός.

Η πτώση της δικτατορίας το καλοκαίρι του 1974 και η έξοδος της ελληνικής κοινωνίας από ένα επί δεκαετίες επιτηρούμενο και αυταρχικό καθεστώς, με ακραία έκφρασή του την επταετή δικτατορία, οδήγησε  σε μια βίαιη ιδεολογική έκρηξη.  

Τα κοινωνικά στρώματα, που βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι, εισήλθαν  μαζικά στο προσκήνιο,  χειραφετήθηκαν σταδιακά από τις φοβίες του καταπιεστικού παρελθόντος αναζήτησαν τρόπους και πολιτικούς χώρους έκφρασης αλλά και να κάνουν εφικτή την πρόσβασή τους στην εξουσία.      Μια ιδιότυπη «ταξική» σύγκρουση, δεξιών και αντιδεξιών, εξελίχθηκε σε κεντρικό χαρακτηριστικό των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.    Μία σύγκρουση που διαποτίστηκε από έντονη ιδεολογική - κομματική αντιπαράθεση και εισέδυσε σε κάθε πτυχή λειτουργίας της κοινωνίας στα επόμενα χρόνια.        Η μεταπολιτευτική «ενοχή» τόσο της «παραδοσιακής Δεξιάς», που βαρύνεται και από το προδικτατορικό πολιτικό παρελθόν της,  όσο και της «προστάτιδας δύναμης» των ΗΠΑ τις κάνει να μην μπορούν να προβάλουν εμπόδια (άλλωστε μόλις το είχαν κάνει με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας των συνταγματαρχών) στην έξοδο αυτή από το πολιτικό ημίφως ενός πολύ μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.    Μετα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκολπώνεται σταδιακά    την έκρηξη του πολιτικού ριζοσπαστισμού που την εκφράζει στα συνθήματα και στο πρόγραμμα του.   Οι πολιτικά περιθωριοποιημένες κοινωνικές κατηγορίες συμμετέχουν με φανατισμό και πάθος, αντιπαρατίθενται, συχνά με στοιχεία πολιτικού ρεβανσισμού, και σταδιακά διεκδικούν όλους τους κοινωνικούς και πολιτικά προσδιοριζόμενους χώρους (συνδικαλιστικές και επαγγελματικές οργανώσεις τοπική  αυτοδιοίκηση κ.λπ.).

 Η ημέρα 30.3.’75  των εκλογών ήταν ανοιξιάτικη , ο κόσμος ψηφίζοντας χαμογελούσε ευχόταν , αισιοδοξούσε , έλπιζε αναμένοντας συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα .

Το βράδυ κατά την αποσφράγιση των ψηφοδελτίων μόλις συμπληρώθηκε η πρώτη 100αδα,  σηκώθηκε όρθιος ο πατέρας γιατρός  στα  Βάγια και θυμήθηκε  ένα  αρχαίο κινεζικό γνωμικό :   «Είθε να ζήσετε σε ενδιαφέροντες καιρούς»    Ήταν ένα από αυτά που προπολεμικά είχε αρχίσει επιμελώς να  καταχωρεί σε ένα ευρετήριο   και απάγγειλε κατά περίπτωση .   Πάτερα ,του απάντησα:  « οι ενδιαφέροντες καιροί » είναι εποχές όπως σήμερα    Απαιτούν τόσο από τα άτομα όσο και από τις κοινωνίες να αναζητήσουν νέες ιδέες και οπλισμένοι με δύναμη, επιμονή και ελπίδα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες για να πάνε τον κόσμο μπροστά.   Σε ένα καλύτερο αύριο.   

Επανέλαβα το γνωμικό του Βίκτωρα Ουγκώ που είχα τονίσει  και προεκλογικά ότι:  Η  πρόοδος δεν είναι παρά επανάσταση που γίνεται με φιλικό τρόπο»   Αλλά και αυτό  του επίσης  Γάλλου ανθρωπολόγου  Κλωντ Λεβί-Στρως «Κάθε πρόοδος γεννάει μια νέα ελπίδα που εξαρτάται από τη λύση ενός καινούργιου προβλήματος.  Ο φάκελος δεν κλείνει ποτέ.»     Αυτά είπα τότε  , αλλά σήμερα μετα 50 χρόνια  από την εμπειρία μου σημειώνω  ότι χωρίς αλλαγή δεν υπάρχει πρόοδος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε αλλαγή είναι πρόοδος……… 

 

(1) Το Ιωβηλαίο (εβραϊκά: יובל yovel) έτος (κάθε 50 έτη) και το Σαββατικό έτος (κάθε 7 έτη) είναι βιβλικές εντολές που αφορούν την ιδιοκτησία γαιών και σκλάβων..  Σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο, κάθε 7^ο  έτος οι αγρότες του Ισραήλ άφηναν τη γη τους ακαλλιέργητη.  Η εορτή του Ιωβηλαίου ήταν το 50^ο  έτος, δηλ. έπειτα από επτά Σαββατικά έτη. Στη Ρωμαιοκαθολική παράδοση, είναι ένα έτος άφεσης αμαρτιών και των τιμωριών λόγω των αμαρτιών, αρχικά κάθε 50 έτη, μετά κάθε 25 έτη. Τότε ανοίγει η βόρεια πύλη (Porta Santa) του νάρθηκα του ναού του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη· αυτό έγινε το 1950, το 1975 και το 2000. Την ημερομηνία έναρξη  του Ιωβηλαίου γνωστοποιούσαν με το yovel = κέρατο κριαριού

* Επαμεινώνδου 71 Θήβα - - τηλ 2262022177- κιν 6997189448 -       theopapaio@gmail.com-http://kadmos35.blogspot.gr/-https://www.facebook.com/theodore.papaioannou