Σήμερον κρεμάται επί ξύλου .....

Στους πρόποδες του όρους των ελαιών και πέραν του χειμάρρου των Κέδρων βρίσκεται μια τοποθεσία που ανήκει στην Ιερουσαλήμ. Σύνθετη λέξη και σημαίνει ελαιοτριβείον.

Στη Γεθσημανή, τον πανέμορφο αυτό και σκιερό τόπο, διέμενε πολύ χρόνο ο Ιησούς για να ξεκουραστεί και να προσευχηθεί. Οι Απόστολοι από τα πέρατα της Οικουμένης συναθροίστηκαν εκεί για να κηδεύσουν το σώμα της Παναγίας μας. Εκεί είχε οδηγηθεί και αυτή για να προσευχηθεί, εκεί δε και ετάφη. Σχετικά αναφέρω πως η Πουλχερία, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (399-453), θυγατέρα του αυτοκράτορα Αρκαδίου, γυναίκα σπάνιας μόρφωσης και βαθύτατα αφοσιωμένη στην εκκλησία, δραστηριοτάτη δε στην επιδίωξη της ευημερίας των υπηκόων της, κατόρθωσε και έπεισε τον τότε πατριάρχη Ιουβενάλη ν’ ανοίξει τον τάφο της Παναγίας στον οποίο βρέθηκαν μονάχα τα σάβανα, τα οποία αφιερώθηκαν στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών στην Κων/λη.

Ήταν η Γεθσημανή τόπος ήρεμος, μακριά από τη ζωηρή κίνηση των πόλεων, κατάλληλος για περισυλλογή και προσευχή, με τα τρεχούμενα νερά και τα λουλούδια του και τις ατέρμονες φλυαρίες των φτερωτών αγγέλων, που είχαν σπίτι και περιβόλι τους τις ελιές και τους κέδρους.

Γνωρίζουμε όλοι μας πως το εσπέρας της Μ. Πέμπτης ο Κύριος παρακάθησε στο υπερώο σε τράπεζα για να φάγει με τους μαθητές του το τελευταίο Πάσχα. Εκεί ετέλεσε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τους απηύθυνε μακρά αποχαιρετιστήρια ομιλία. Ύστερα όλοι μαζί – πλην του Ιούδα – βγήκαν από εκεί, πλησίασαν προς τα τείχη, διάβηκαν μια πύλη και κατευθύνθηκαν προς το όρος των Ελαιών. Είναι ο τελευταίος περίπατος, το στερνό διάβα στον τόπο, όπου θα διαδραματιστεί η σύλληψή του, είναι η αρχή της μεγάλης και βασανιστικής Του πορείας. Έτσι από εδώ «ο αμνός του Θεού ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου» θα υποστεί το δράμα των παθών του. Αν τολμήσουμε κι εμείς νοερά να εισέλθουμε στον κήπο, θα δούμε άνδρες, οκτώ τον αριθμό, ξαπλωμένους να κοιμούνται. Προχωρώντας παραπέρα θα δούμε άλλους τρεις. Είναι οι αγαπημένοι μαθητές του Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Διασχίζοντας το μονοπάτι όλο και πιο βαθειά θα δούμε άνθρωπο μοναχικό να προσεύχεται και να πέφτουν στη γη πηχτές σταγόνες ιδρώτα «ωσεί θρόμβοι αίματος». Το δράμα και ο πόνος είναι φοβερά μυστήρια. «Ήρξατο εκθαμβείσθαι και αδημονείν» (Μάρκ. 14, 33). Άσχημο και συγκλονιστικό πράγμα και το θάμβος και η αδημονία, που θα πει στενοχώρια. Σκεφτείτε Αυτός που τον λάτρευαν οι άγγελοι βρέθηκε τελείως μόνος και είδε όλο τον πόνο, όλο το πικρό ποτήρι που θα έπρεπε να πιεί. Ένοιωσε την ανάγκη της συντροφικότητας, θέλησε να παρηγορηθεί από τους μαθητές του, πήγε πλησίον τους τρεις φορές και τους βρήκε κοιμωμένους. Τρεις φορές λοιπόν τους πλησίασε η αγωνία του και πάλι στάθηκε μόνος. Διανυκτέρευσε στην προσευχή και εκείνη την ώρα η προσευχή του, είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα τον οποίον εκφράζει και μαρτυρεί η αγωνία. «Πάτερ μου, ει δυνατόν έστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ». Τη φράση αυτή την άκουσαν άγγελοι και κατεπλάγησαν, την άκουσαν και δαίμονες και καταχάρηκαν προς στιγμήν, γιατί η χάρα τους μεταβλήθηκε σε πικρία και πένθος επειδή έκλιναν να παραδεχτούν ότι ο Ιησούς ήταν απλός άνθρωπος. Οι αιρετικοί, οι οποίοι αρνούνται τη θεότητα του Χριστού αρπάζονται από αυτά τα λόγια για να κηρύξουν και θριαμβολογήσουν.

Ο Ιησούς όμως δεν φοβήθηκε· άλλωστε, είναι γνωστά τα λόγια που απηύθυνε στον Πέτρο όταν αυτός τόλμησε να τον αποτρέψει από το μαρτύριο. «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά. Σκάνδαλόν μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων». (Ματθ. 16, 23). Και συνεχίζοντας να υπομένει το πικρό ποτήρι αντιμετωπίζει τη φρουρά. Οι στρατιώτες φοβήθηκαν και έπεσαν στη γη και ο Κύριος ήρεμος και γαλήνιος τους πλησιάζει και τους ερωτά απλά και καλωσυνάτα. «Τι να ζητείτε;». «Ιησούν τον Ναζωραίον» είπε ο επικεφαλής και ο Ιησούς μη αποκρύπτων την ταυτότητά του είπε: «Εγώ ειμί» (Ιωάν. 18, 3-7). Είναι μωροί και τυφλοί όσοι παραδέχονται ότι οι λόγοι του Ιησού στην τοποθεσία της σύλληψής του προέρχονται από δειλία. Ποτέ δεν υπήρξε δειλός. Ο Ιησούς, ο οποίος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» γεύτηκε την πικρία του θανάτου και πόνεσε πολύ. Πόνεσε από το φοβερό φραγγέλιο, το ακάνθινο στεφάνι, από τη βάναυση απόσπαση του ιματισμού του, τα καρφιά. Η σταύρωση είναι φοβερό μέσο θανάτωσης. Οι πόνοι φρικτοί. Μέσω αιμορραγίας φεύγει η ζωή του εσταυρωμένου, δίψας, λιποθυμιών, σπασμών και σφαδασμών, κραυγών, πόνων καρδίας. Ο θάνατος ο σταυρικός ήταν και σκληρός και επώδυνος και ατιμωτικός. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο σταυρός χρησιμοποιούνταν σαν όργανο ατιμωτικής θανάτωσης και επιβάλλονταν προς κολασμόν διαφόρων εγκλημάτων στους Ανατολικούς λαούς όπως Ινδούς, Ασσυρίους, Βαβυλωνίους, Μήδους, Πέρσες, Ιουδαίους, Αιγύπτιους και Καρχιδόνιους. Τη συνήθεια αυτή παρέλαβαν και οι Ρωμαίοι αρχικά για την εκτέλεση δούλων, ξένων εγκληματιών και πολιτών προς δήμευση της περιουσίας τους.

Ο Ιησούς μέσα σ’ αυτούς τους σωματικούς πόνους που ένοιωσε από το είδος του θανάτου, η ψυχική πικρία του ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη. Πόνεσε από την προδοσία του Ιούδα, την εγκατάλειψη των μαθητών, την άρνηση του Πέτρου, το φθόνο και το μίσος των αρχόντων του Ισραήλ, τη δειλία του Πιλάτου, την απαίσια συμπεριφορά των στρατιωτών, τη βλασφημία των ληστών, τους γέλωτες, την αχαριστία του λαού του, τον οποίον ποικιλότροπα ευεργέτησε επί τρία έτη. Κι εμείς καθημερινά λίγο – πολύ αυξάνουμε τις σταγόνες πικρίας του ποτηριού του με την άσεμνη και αλόγιστη συμπεριφορά μας. Αυτός όμως μας συγχωρεί. Αν ήταν όμως ένας Θεός δηλότυπος και αμείλικτος, ένας Θεός – κατά τον Τζοβάνι Παπίνι – που μισεί κι εκδικείται, ένας Θεός που δεν ξέρει την αγάπη παρά μόνο τη δικαιοσύνη, τότε δεν θα μας άκουε.

Ο καθένας μας ας προσπαθήσει να φέρεται καλύτερα στον εαυτό του και το διπλανό του, στον απέναντί του και τον πλησίον του για να γίνεται λιγότερο πικρό το ποτήρι της Γεθσημανής, για να μας ενισχύει τις ώρες της δοκιμασίας μας, ώστε να είμαστε πάντα σε πλήρη υποταγή προς το θέλημά Του.