Με ποιο δικαίωμα να στερήσω την ελπίδα απ’ τα παιδιά μου;

Του Αλέκου A. Ανδρικάκη - andrikakis@patris.gr

Ε, αρκετά δώσαμε και λύση δεν βλέπουμε! Αρκετά θυσιάσαμε ανθρώπους… Ποιος είναι εκείνος που παίζει με τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας; Ποιος είναι εκείνος που θέλει να θυσιάζονται οι νέοι άνθρωποι για να σωθεί και να πλουτίσει το ταμείο των αγορών κι όχι φυσικά η Ελλάδα; Ποιος είμαι εγώ που θα κόψω την ελπίδα από τα παιδιά και τα εγγόνια μου; Έχω δικαίωμα να τα εμποδίσω να ελπίζουν; Έχω δικαίωμα να τα αποτρέψω από το να σχεδιάζουν, να ονειρεύονται, να φτιάχνουν το μέλλον τους; Να το κάνω επειδή μου το απαιτούν, με εκβιασμούς και τρομοκρατία, οι ίδιοι που δημιούργησαν το σάπιο αυτό σύστημα και μας έφεραν μέχρι εδώ; Είναι ποτέ δυνατό να επιλέξω το σύστημα της μίζας, της κομπίνας, της Siemens, των πολιτικάντηδων του εύκολου πλουτισμού που βόλευαν εαυτούς και αλλήλους, από τα παιδιά μου; Μου ζητούν να γίνω παιδοκτόνος για να κρατηθεί το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα; Ε, όχι, δεν θα δώσω την ευκαιρία και πάλι στους καταστροφείς των παιδιών και της χώρας μου. Έχω στοιχειωδώς την υποχρέωση να αφήσω τα παιδιά και τα εγγόνια μου να ελπίζουν. Για τη δική τους τη ζωή πρόκειται… Πώς να συμβάλω στο ξεπούλημα της ζωής των παιδιών και των εγγονιών μου;

Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ας πούμε μερικές αλήθειες, που πραγματικά μάς τρομάζουν, αλλά παραμένουν αλήθειες. Η χώρα, μας είπαν, έχει χρέη. Τεράστια χρέη και μ’ αυτά στην καμπούρα της, δεν μπορεί να επιβιώσει. Μας το είπαν μετεκλογικά, το 2009, γιατί προεκλογικά, δεν έκαναν την παραμικρή νύξη, αν και γνώριζαν. Αντίθετα, μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν. Και πούλησαν την ελπίδα για να εισπράξουν ψήφους. Αμέσως μετά μάθαμε τους νέους όρους στη ζωή μας. Τα τεράστια χρέη, το ΔΝΤ, την τρόικα, τον μηχανισμό στήριξης, τα ομόλογα. Η Ελλάδα πεθαίνει από τα χρέη, μας ξεκαθάρισαν, για να δεχτούμε ότι η ζωή μας πλέον αλλάζει και γίνεται μικρότερης αξίας από τις ανάγκες της Μέρκελ και των αγορών…Γίνεται συνώνυμο της μιζέριας, της δυστυχίας,. Οι ειδήσεις των αυτοκτονιών γίνονται «συνηθισμένη είδηση» στα δελτία. Η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στην έννοια του κόστους – οφέλους… Σε μια ζυγαριά, που την κάνει φορολογικό τεκμήριο, όπως κατάλαβαν ήδη όσοι έκαναν φορολογικές δηλώσεις…Μας μίλησαν για τεράστια χρέη, που πνίγουν τη χώρα. Αλλά δεν μας είπαν ποτέ ούτε πόσα είναι, ούτε πώς προκλήθηκαν, ούτε ποιοι έφαγαν τα λεφτά, ούτε πόσα είχαμε πληρώσει τόσα χρόνια πριν. Ούτε πόσα πληρώσαμε στη συνέχεια, 2 χρόνια τώρα, με τα συνεχή χαράτσια, τις έκτακτες εισφορές, τις μειώσεις, τη δέσμευση της εθνικής περιουσίας. Τις ανθρωποθυσίες…Στο όνομα των χρεών, χωρίς καμιά απόφαση των ίδιων των ανθρώπων, χωρίς καμιά λαϊκή εξουσιοδότηση (αχ αυτές οι «λευκές επιταγές» μόνιμης διάρκειας…), η Ελλάδα άλλαξε, ξαφνικά. Τη διακυβέρνηση ανέλαβε μια ομάδα ανθρώπων από το ΔΝΤ, την ΕΕ, την ΕΚΤ, την τρόικα. Χωρίς καν να εκφραστεί η λαϊκή βούληση. Η εθνική κυριαρχία εκχωρήθηκε. Το ομολόγησε κι ο Γιώργος Παπανδρέου, εντελώς κυνικά: «ένα κράτος που χρωστά, δεν έχει κυριαρχία»! Το Σύνταγμα, ο θεμελιώδης νόμος κάθε κράτους, παραβιάστηκε, πολλά άρθρα του δεν ισχύουν. Η ίδια η Δημοκρατία, χωρίς λαϊκή και εθνική κυριαρχία, είναι σε αναστολή. Η ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, εκλεγμένα όργανα του ελληνικού λαού, πέρασαν σε δεύτερο ρόλο, αφού τον πρώτο απέκτησαν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, η Goldman Sachs, οι αγορές, που πλέον ρυθμίζουν τα πάντα. Κάποιος Ράιχενμπαχ ανέλαβε χρέη πρωθυπουργού. Το πρώτο μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, δεν ψηφίστηκε καν από τη βουλή. 

Μας είπαν, όταν χρωστάς στην τράπεζα, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να συζητήσεις. Μα η τράπεζα σε ενημερώνει. Χρωστούσες τόσα, πλήρωσες τόσα, υπόλοιπο τόσα, δόση τόσα, επιτόκιο αυτό. Καθαροί, ας πούμε, λογαριασμοί. Καθαρότεροι, σίγουρα, απ’ της χώρας...Εδώ μας τα έκρυψαν όλα αυτά. Και μας είπαν, πληρώνετε, πληρώνετε, πληρώνετε. Αλλά όχι όλοι. Εσείς που ούτως ή άλλως πληρώνετε, είτε επειδή δεν μπορείτε να ξεφύγετε, είτε επειδή είστε συνειδητοί φορολογούμενοι, θα συνεχίσετε να πληρώνετε. Κι εκείνοι που ξεφεύγουν πάντα, εκείνοι που πάντα είναι στην απέξω καθώς τα υπουργικά γραφεία είναι ανοικτά γι αυτούς, ξεφεύγουν. Η καταστροφή στη ζωή μας...

Και μετά μια σειρά μέτρων, ιδού μερικές από τις συνέπειες του μνημονίου και του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης», στον οποίο μόλις χθες εντάχθηκε η Ισπανία, πήρε 100 δισ. ευρώ, χωρίς να χρειαστεί κανένα μνημόνιο (προφανώς οι δικοί μας πολιτικοί, ούτε διαπραγματεύτηκαν κι είπαν μόνο σε όλα ναι…): -Έχουν αυτοκτονήσει από την ανέχεια και την απόγνωση 2.000 Έλληνες…

-Καρκινοπαθείς πέθαναν χωρίς φάρμακα, επειδή στο μνημόνιο 2 αυτό προβλέπεται: η «μεταρρύθμιση» στην υγεία είναι μόνο για οικονομία κι όχι για τον άνθρωπο. Περικοπές στη λειτουργία των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας, περικοπές στα φάρμακα, ειδικά στα ακριβά και πολύτιμα για σοβαρές παθήσεις, περικοπές στους ανθρώπους…-Επισήμως έχουν μείνει χωρίς δουλειά 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως νέοι! Οι άνεργοι που δεν καταγράφονται είναι πολύ περισσότεροι…- Κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν χωρίς δουλειά άλλες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι! Εκατοντάδες χιλιάδες εργάζονται ανασφάλιστοι και απλήρωτοι…-Κάτω απ’ το όριο της φτωχοποίησης βρέθηκαν ήδη τουλάχιστο 2.000.000 συνάνθρωποί μας!-Διπλασιάστηκαν μέσα σε λίγους μήνες οι άστεγοι και οι άνθρωποι που προσφεύγουν στα συσσίτια!

-Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και μειώθηκαν οι μισθοί κατά 40 – 45%!-Μειώθηκαν οι συντάξεις στα 400- 500 ευρώ!-Κόπηκαν εντελώς ή περιορίστηκαν προνοιακά επιδόματα, σε πραγματικούς τυφλούς, ανθρώπους που έχουν ανάγκη αυτής της βοήθειας να μπορέσουν να επιβιώσουν.-Έκλεισαν 500.000 επιχειρήσεις κι άλλες τόσες δεν κάνουν ούτε σεφτέ!-Γέμισε η αγορά ακάλυπτες επιταγές…-Νέοι φόροι αλλά και χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ…-Μεταναστεύουν από τη χώρα χιλιάδες νέοι.-Παίρνουν μισθό 360 ευρώ οι νέοι μέχρι 25 χρόνων. Το 40% απ’ αυτούς, δηλαδή, γιατί το υπόλοιπο 60% ούτως ή άλλως δεν θα βρει δουλειά, ούτε θα πάρει ποτέ επίδομα ανεργίας!-Μειώθηκε το επίδομα ανεργίας στα 300 ευρώ!-Δώρο Πάσχα 44 ευρώ για τον νέο που έχασε τον πατέρα του και το κράτος αποφάσισε να τον ενισχύει, καθώς είναι σπουδαστής και φυσικά άνεργος! Ενίσχυση 44 ευρώ…-Κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, για να κάνουμε οικονομία και να πληρώνουμε τους τοκογλύφους… Κι εγώ που νόμιζα πως η πρόοδος μιας κοινωνίας μετριέται από το επίπεδο της εκπαίδευσης, της δημόσιας υγείας, της γνώσης και του πολιτισμού... Τόσο λάθος έκανα;-Υποθηκεύτηκε ο δημόσιος πλούτος, η περιουσία της χώρας, υπέρ των δανειστών!Ως εδώ!Ε, αρκετά δώσαμε και λύση δεν βλέπουμε! Αρκετά θυσιάσαμε ανθρώπους… Ποιος είναι εκείνος που παίζει με τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας; Ποιος είναι εκείνος που θέλει να θυσιάζονται οι νέοι άνθρωποι για να σωθεί και να πλουτίσει το ταμείο των αγορών κι όχι φυσικά η Ελλάδα; Ποιος είμαι εγώ που θα κόψω την ελπίδα από τα παιδιά και τα εγγόνια μου; Έχω δικαίωμα να τα εμποδίσω να ελπίζουν; Έχω δικαίωμα να τα αποτρέψω από το να σχεδιάζουν, να ονειρεύονται, να φτιάχνουν το μέλλον τους; Να το κάνω επειδή μου το απαιτούν, με εκβιασμούς και τρομοκρατία, οι ίδιοι που δημιούργησαν το σάπιο αυτό σύστημα και μας έφεραν μέχρι εδώ; Είναι ποτέ δυνατό να επιλέξω το σύστημα της μίζας, της κομπίνας, της Siemens, των πολιτικάντηδων του εύκολου πλουτισμού που βόλευαν εαυτούς και αλλήλους, από τα παιδιά μου; Μου ζητούν να γίνω παιδοκτόνος για να κρατηθεί το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα; Ε, όχι, δεν θα δώσω την ευκαιρία και πάλι στους καταστροφείς των παιδιών και της χώρας μου. Έχω στοιχειωδώς την υποχρέωση να αφήσω τα παιδιά και τα εγγόνια μου να ελπίζουν. Για τη δική τους τη ζωή πρόκειται… ώς να συμβάλω στο ξεπούλημα της ζωής των παιδιών και των εγγονιών μου;Για την πατρίδα μας πρόκειται… Πώς να συμβάλω στο ξεπούλημά της; Θέλω να ελπίζουν τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, για να δώσουν τη μάχη για το δικό τους αύριο.Θέλω να ελπίζει αυτή η πατρίδα, κι όχι να γίνει η δεύτερη ιδιοκτησία της Μέρκελ, όπως γράφουν με τόσο θράσος οι ταμπέλες στις δημόσιες συγκοινωνίες της Αγγλίας. Δε με φοβίζει μήπως οι επόμενοι δεν τα καταφέρουν καλά. Και μόνο ότι δεν θα επιτρέψω να κουμαντάρουν και να καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών μου όλοι αυτοί που σάπισαν και διέφθειραν την Ελλάδα, είναι η μεγάλη πρόκληση κι η μεγάλη ελπίδα για το αύριο. Χειρότερα από τους καταστροφείς της ζωής μας πώς να τα κάνουν οι άλλοι;