Η παραδειγματική πράξη του Δημήτρη Χριστούλα

  "ΑΥΓΗ" Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/04/2012 ΤΗΣ ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Η εξόντωση αυτή είναι ξεδιάντροπη, γιατί έχει σαν στόχο της όλες τις λειτουργίες μας, ατομικές και συλλογικές, ενοχοποιώντας τη φυσική αιδώ μας απέναντι στο τσουνάμι από κατηγορίες που έχουν εξαπολυθεί εναντίον μας, χωρίς να μας επιτρέπουν να ξανασκεφτούμε το «ποιοι είμαστε και πού πάμε», θέλοντας να μας εγκλωβίσουν και πάλι στα στερεότυπα που έχουν ετοιμάσει για εμάς, για τον τόπο μας, για το παρελθόν και το παρόν μας.Άκουσα τον εξαιρετικό λόγο της Έμμυς Χριστούλα, της κόρης του, και όλων των άλλων, δικών του και λιγότερο δικών του ανθρώπων. Σε μια τελετή στο Α' Νεκροταφείο το περασμένο Σάββατο, που, ενώ ούτε μια στιγμή δεν κραύγασε τη συγκίνησή της, ήταν απολύτως συν-κινητική, δηλαδή καλούσε όλους και όλες να κινηθούμε μαζί για να προσπαθήσουμε ακόμα μια φορά να βγάλουμε από πάνω μας έναν διπλό ζυγό: της ξένης κατοχής και της ντόπιας υποτέλειας. Ένα φονικό δίπολο που έχει συναποφασίσει να μας εξοντώσει συστηματικά, αμείλικτα, ξεδιάντροπα. Η εξόντωση αυτή είναι συστηματική, γιατί χτυπά όχι μόνο το τώρα σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό, αλλά επίσης το παρελθόν και το μέλλον του τόπου. Η εξόντωση αυτή είναι αμείλικτη, γιατί δεν αφήνει το ελάχιστο περιθώριο άμυνας σε κανέναν έξω από τον εαυτό της, κουρελιάζοντας το Σύνταγμα της χώρας.

Η πράξη του Χριστούλα τρομάζει. Ίσως γι' αυτό κάνει κάποιους που είναι δειλοί πιο δειλούς, κάποιους που έχουν οχυρωθεί στον κυνισμό πιο κυνικούς, ακόμα και αν αυτοί ανήκουν στους μη έχοντες. Αποκορύφωμα αυτού του φόβου που μεταμορφώνεται σε κυνισμό είναι τα επαναλαμβανόμενα σχόλια κάποιων, λίγων πιστεύω: «Καλά τώρα, αυτοκτόνησε στα εβδομήντα εφτά. Σιγά το πράμα. Τουλάχιστον να ήταν νέος». Κυνισμός του δειλού, που είναι ταυτόχρονα αιματολάγνος και νεολάγνος. Ένας ακόμα Αλέξης Γρηγορόπουλος θα βόλευε πολύ καλύτερα τις φαντασιώσεις του. Και αυτό διότι ο καταναλωτισμός και το λάιφ στάιλ, προφυλακές της νεοφιλελεύθερης κτηνωδίας, επιχειρούν εδώ και χρόνια να προβάλουν τα νιάτα σαν άλλοθι και σαν αντικείμενο του πόθου, πλασαρισμένου από τη διαφήμιση και την τηλεόραση. Όποιος δεν είναι νέος, υπονοούσε αυτή η ρητορική, οφείλει να εξευτελίζεται, να λιώνει στην ανέχεια, να πεθαίνει πειθήνια και αθόρυβα. Άλλο τώρα αν οι νέοι των είκοσι, των τριάντα, των όσων χρόνων, γίνονται μέσα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα όχι πια προσχήματα, αλλά θύματα, καταδικασμένα από το σύστημα στη σιωπή, τη μιζέρια, την ηθική και φυσική εξόντωση, στη νέα προσφυγιά.

Η πράξη του Χριστούλα όμως δεν τρομάζει μόνον ή κυρίως όσους κρύβουν ακόμα την υποταγή τους στον κυνισμό και τον εξυπνακισμό. Τρομάζει -ή θα έπρεπε να τρομάζει- περισσότερο, αυτούς που οδήγησαν αυτόν, τον ανώτερου πολιτισμού από τον δικό τους άνθρωπο, στην αυτοκτονία, αυτούς που συνεχίζουν αμετανόητοι σε κάτι που ο ίδιος αποκάλεσε απερίφραστα κατοχή της χώρας, τους πρωταγωνιστές δηλαδή της υποτέλειας. Και αυτό γιατί η χειρονομία του ανοίγει έναν ορίζοντα πέραν του φόβου που ακόμα μας κρατά δέσμιους. Πρωί της Κυριακής στο θεσμικότατο Mega Channel, ένας άνθρωπος εξηγεί πώς οι κυβερνώντες τον εξαπάτησαν και τον κατέστρεψαν: Πατριώτης που μισεί πλέον την χώρα του, μέλος του ΠΑΣΟΚ, που τον εξαπάτησε, πείστηκε από τους νόμους του κράτους, μετά μάλιστα και από τις διαβεβαιώσεις του ινδάλματός του, του κ. Βενιζέλου, να «κατοχυρώσει» τις οικονομίες μιας ζωής μετατρέποντάς τες σε κρατικά ομόλογα, που «δεν επρόκειτο», υποτίθεται, «να πειραχτούν, γιατί δεν ξεπερνούσαν τις εκατό χιλιάδες ευρώ». Έχασε τα πάντα. Και έκτοτε τρέχει σε πολιτικά γραφεία για να συναντήσει την αδιαφορία ή και την ανοιχτή κοροϊδία. Κατακλείδα. Μετά από μια αναφορά στη «λεπτότητα» που έδειξε ο κ. Μπεγλίτης στην υπόθεση Χριστούλα, καταλήγει: «Αν εγώ φύγω, θα πάρω και κάποιους άλλους μαζί μου».

Λόγια που συγκλονίζουν. Όλους, εκτός μάλλον από αυτούς που θα έπρεπε να καταλάβουν, ότι μοιάζει να έφτασε η στιγμή που θα νοσταλγούν την εποχή που ο λαός τούς απαντούσε με μούντζες ή λίγα γιαούρτια.

Ωστόσο την πράξη του Δημήτρη Χριστούλα ακολούθησαν άλλοι δύο. Ο ένας μάλιστα από τους δύο, συνταξιούχος δάσκαλος απ' όσο διαβάζω, άφησε σημείωμα στο οποίο μιλούσε για «την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και τη θλίψη» που ζούμε όλοι σήμερα. Μια παραδειγματική πράξη από την εποχή της Αντιγόνης προκαλεί επιδημία ανυπακοής, επιδημία απελευθέρωσης από τον φόβο. Το κενό ανάμεσα σ' εμάς, τον λαό, και σ' αυτούς που φανερά ή αθέατα μας κυβερνούν είναι αγεφύρωτο. Θα μπορέσουμε να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό που μας έχει παγιδέψει;