Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος

Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη με τίτλο Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος, που είναι μία ερμηνεία της ελληνικής κρίσης...

 Μια ρηξικέλευθη ερμηνεία της ελληνικής κρίσης από τον συγγραφέα των έργων «Η Δημοκρατία ως ελευθερία» και «Το ελληνικό κοσμοσύστημα». Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης εξηγεί ποια είναι τα πρωτογενή αίτια της ελληνικής κρίσης, που σοβεί επί σχεδόν δύο αιώνες.

 Πώς η κομματοκρατία ιδιοποιείται το πολιτικό σύστημα και επιτρέπει στην πολιτική τάξη να συμπεριφέρεται ως δυνάστης της κοινωνίας. Τι σημαίνει ατομική ηθική ευθύνη και τι συλλογικό υποκείμενο; Υπό ποίους όρους μπορεί πραγματικά η ελληνική κοινωνία να κάνει πραγματικότητα την απελευθέρωσή της και την έξοδο από την κρίση που την απειλεί ως χώρα.

 Στο έργο του αυτό ο Γ. Κοντογιώργης αναδεικνύει το αδιέξοδο της νεοτερικότητας, η οποία προσχηματικά ορίζει ως δημοκρατικό ένα βαθιά ολιγαρχικό και, καταφανώς, μη αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου η άρχουσα κομματοκρατία και οι συγκατανευσιφάγοι νομείς του κράτους να μονοπωλούν το δημόσιο αγαθό.

  Για τον ίδιο, η λύση έγκειται στην ανασυγκρότηση της σχέσης μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και πολιτικής, που θα γίνει εφικτή μόνο με τη θεσμική συνεκτίμηση της κοινωνικής βούλησης στις πολιτικές του κράτους.

 Η ανατροπή της πολιτικής ηγεμονίας της διεθνούς των αγορών διέρχεται αποκλειστικά από την εγκατάσταση της κοινωνίας των πολιτών μέσα στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή από τον μετασχηματισμό του σε αντιπροσωπευτική πολιτεία.

 Στο οπισθόφυλλο του νέου βιβλίου του Γ.Κοντογιώργη διαβάζουμε:

Η ελληνική κρίση, που σοβεί επί σχεδόν δυο αιώνες, έχει ως πρωτογενή αιτία την αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας, η οποία οδήγησε στην πελατειακή της εξατομίκευση και, παραπέρα, στην αδυναμία της να βαρύνει στους πολιτικούς συσχετισμούς. Η κομματοκρατία, έχοντας ιππεύσει επί του κράτους, μετέβαλε την πολιτική τάξη σε δυνάστη της σύνολης κοινωνίας. Η σημερινή κρίση μπορεί να χαρακτηρισθεί ωε ένα απλό επεισόδιο στην αλυσίδα των καταστροφών που επισώρευσε η δυναστική κομματοκρατία στον ελληνισμό, η οποία, τη φορά αυτή, απειλεί την ίδια την ύπαρξή του.
Μας λένε να δει ο καθένας τον εαυτό του υπό το πρίσμα της ευθύνης του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, Λάθος. Οι κοινωνίες που βασίσθηκαν στην ατομική ηθική ευθύνη ή στην καλή προαίρεση ενός εκάστου χάθηκαν στον δρόμο ή, στην καλύτερη περίπτωση, βίωσαν ένα καθεστώς εσωτερικής ή εξωτερικής κατοχής. Το συλλογικό υπάρχει από τη στιγμή που το ατομικό εγγράφεται σε μια κανονιστική πραγματικότητα, την οποία ενσαρκώνει η πολιτεία. Η ίδια η ατομικότητα διαμορφώνεται μέσα στην πολιτεία και αποδίδει την ηθική της. Οι πολιτείες που δεν είναι εναρμονισμένες κανονιστικά με το συλλογικό υποκείμενο γίνονται αντικείμενο ιδιοποίησης από τους ισχυρούς και/ή από τους νομείς του κράτους. Η έξοδος από την κρίση δεν είναι εφικτή παρά μόνο εάν η ελληνική κοινωνία αποτινάξει το δυναστικό κράτος, εάν, με άλλα λόγια, ελευθερωθεί, με την ανάκτηση της πολιτειακής της συλλογικότητας.
Παραθέτουμε την περιγραφή του περιεχομένου του βιβλίου από την ιστοσελίδα του εκδότη:
Στο επίκαιρο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της. Ενώ στις άλλες χώρες (ΗΠΑ, Ιρλανδία κ.ά.) η οικονομική κρίση συνδέεται με την ανατροπή της ισορροπίας που επήλθε μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς στο παγκόσμιο σύστημα, στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής αιτία της κρίσης. Η ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, δεν ενεπλάκη ούτε άμεσα ούτε, σχεδόν, έμμεσα στη διεθνή κρίση. Το κράτος μετακύλησε την κρίση στη χώρα, την εξέθεσε στο διεθνές πεδίο, τη μετέβαλε σε παρία της πολιτικής Ευρώπης, σε «παίγνιο» και, εν πολλοίς, σε «πειραματόζωο» των εξελίξεων που συντελούνται στον κόσμο.
Για να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα», πρέπει να έχουμε επίγνωση του χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και, συνάμα, για τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Εγκαλείται επίσης για την εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό