Ποιόν δρόμο τώρα να βαδίσουμε για να ξανανικήσουμε ;

    από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου*

Η κοινωνική συναίνεση που οδήγησε στα «30 ένδοξα χρόνια (1945-1975) » της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας  με προμετωπίδα  της το κράτος πρόνοιας ανήκει στο μακρινό παρελθόν

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 άρχισαν να καταρρέουν  τα κομμουνιστικά καθεστώτα  και έπαψε να κυματίζει η σοβιετική  σημαία στο Κρεμλίνο  , ο ακραίος φιλελευθερισμός  μπήκε ακάθεκτος.

Μη υπάρχοντος πλέον «αντίπαλου δέους», κατίσχυσε ο κοινωνικοπολιτικός συντηρητισμός , η  οικονομία παραδόθηκε στις αγοραίες δυνάμεις και το κοινωνικό κράτος σταδιακά ξηλώθηκε.

Ακυρώθηκαν  και εκφυλίστηκαν  μοντέλα «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, άλλαξε προφίλ  «κόσμος»

Σήμερα μείζων ιδεολογικός αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού είναι ο Κεϋνσιανισμός και όχι ο  Μαρξισμός

Στα καθ΄ημάς προ 7μήνου  ήλθε αργοπορημένη μια    βλαχομπαρόκ κιτσατογκλαμουράτη ( εντυπωσιοθηρική , αναχρονιστική και αναποτελεσματική)  νεοφιλελεύθερη παραλλαγή.

Κέρδισε    τις εκλογές  χωρίς κανένα σχέδιο χάρη στην κόπωση των πολιτών από τα μνημόνια, τα πυκνά και πρωτόγνωρα ζητήματα που αντιμετώπισε επιτυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ( Πρέσπες ,προσφυγικό κλπ), στον αδίστακτο αμοραλισμό της ΝΔ  ,  στο ακατάπαυστο θράσος και στο μακιγιάζ των ΜΜΕ που  συνεχίζεται αμείωτο.

Αυτό όμως κράτησε 6 μόλις μήνες και  οι πρώτες δυσκολίες αποκάλυψαν το πραγματικό της πρόσωπο

 (οικονομικός φιλελευθερισμός, συντηρητισμός, πελατειασμός, ευνοιοκρατία , αναξιοκρατία, λειψανδρία , οικογενειοκρατία, αυταρχισμός ,  φετιχοποίηση της καταστολής , αλαζονεία, κλπ .) Κοντά σ΄αυτά προστέθηκαν:

Η  παταγώδης αποτυχία  και η πλήρης ανετοιμότητα στη διαχείριση του προσφυγικού  αφού αναγκάστηκε να επανιδρύσει  το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής ακριβώς πάνω στο 6μηνο.

Η υιοθέτηση της Συμφωνίας των Πρεσπών «αυτολεξεί» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη  που προεκλογικά ήταν σφοδρός πολέμιος αντιγράφοντας  την διάλεκτο  ακραίων σοβινιστικών  κύκλων

Η παρατεταμένη αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων εξ αλλοδαπής

Η υποβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας με τον αποκλεισμό από τις δύο  διασκέψεις   Βερολίνου για τη Λιβύη  , μάλιστα αμέσως μετά  την πρωθυπουργική  δήλωση  στον πλανητάρχη ότι είναι προβλέψιμος

Ο προβλέψιμος όμως   στερείται πρωτοβουλίας  κινήσεων  και συνήθως είναι  εξ αρχής χαμένος ,ενώ ο Ερντογάν «προελαύνει» στη διεθνή σκηνή

Κοντά σ΄αυτά ο Αντώνης Σαμαράς  φθείρει  πρόωρα το αφήγημα της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη ,ώστε η μεταξύ των ρήξη  φαίνεται αναπόφευκτη  .

Οι διαδοχικές αποτυχίες ακύρωσαν στην πράξη το «ηγετικό προφίλ» του πρωθυπουργού που διαμόρφωσε ο επικοινωνιακός του μηχανισμός  και αναζητούσε  εναγωνίως ηχηρό αντιπερισπασμό.

Τέτοιος ήταν η επιλογή της  κυρίας Σακελαροπούλου  - στην οποία εύχομαι επιτυχία στο έργο της -  στο ύπατο αξίωμα της ΠτΔ..

Δεν ήταν   ρηξικέλευθη   η επιλογή  αλλά  επικοινωνιακή  διαφυγή από τα πολλαπλά -μη απολύτως ορατά ακόμη -αδιέξοδα

Τα αδιέξοδα αυτά  απειλούν διεθνώς τόσο την  υποβάθμιση της χώρας στη πολιτική σκηνή όσο και την περιθωριοποίηση της στον καταμερισμό της εργασίας  και επιβάλλουν  την οικοδόμηση ευρύτατης συμμαχίας όλων των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκρατικές και προοδευτικές για τη χάραξη μιας πολιτικής με αξιόπιστο  κοινωνικό εναλλακτικό όραμα χωρίς βολονταρισμούς

Υπ΄ αυτά τα δεδομένα  το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία που ξεκίνησε το 2^ο  εξάμηνο του 2019 απαιτεί τονωτική υπέρβαση και επιτάχυνση των συντεταγμένων και δρομολογημένων διεργασιών προγραμματικής ενότητας .

Σ΄αυτή  συρρέουν ρεύματα ή και μεμονωμένα άτομα  με προηγούμενη  αφετηριακή  «διασπορά» αλλά με κοινό παρονομαστή ότι  «ομνύουν» στις αρχές της αριστεράς , του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας .

Μεταξύ αυτών που συγκλίνουν  επιβάλλεται να επέλθει μια δυναμική  ιστορική σύντηξη που να απελευθερώσει την ενέργεια  ώστε  να παγιωθεί η σύγχρονη προγραμματική  «ταυτότητα» όπως  αναδύθηκε από τις κάλπες στις 7.7.2019 .

Όμως στον δημόσιο και τον εσωκομ­ματικό διάλογο περί ΣΥΡΙΖΑ ακόμη ,πλανάται το δίλημμα «εξωστρέφεια με άνοιγμα στην κοινωνία ή εσωστρέφεια με συρρίκνωση του χώρου »

Απέναντι στην εκκωφαντική ετυμηγορία (31.53%) από 7.7.2019  , θα ισοδυναμεί με «τετραγωνισμό του κύκλου»  η επιμονή στην αποσαφήνιση  των διαμειβομένων  περί πασοκοποίησης (1) και πασοκογένων ατόμων.

Ο Terry Eagleton  στο βιβλίο του ( Γιατί ο Μάρξ είχε δίκιο  εκδ Πατάκη 2012) αναφέρει :  « δεν υφίσταται ιδανικό σημείο εκκίνησης.Η πίστη στην ύπαρξη ενός τέτοιου σημείου αποτελεί την φαντασίωση του επονομαζόμενου ακραίου αριστερισμού……Ο ακραίος αριστερισμός καταφέρνει από την έγνοια του να μείνει άσπιλος να καταλήξει ανίκανος»…..

Τα  άτομα που συρρέουν στον ΣΥΡΙΖΑ  ανήκαν σε έναν άλλο πολιτικό φορέα κυρίως  στο ΠΑΣΟΚ ,αλλά όταν η ηγεσία του  παρεξέκλινε προς  συντηρητικές πολιτικές επιλογές,φυσικά  απομακρύνθηκαν και ήλθαν στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα εκφράζει.

Η  προηγούμενη κομματική ταυτότητα  δεν πρέπει να τα  ακολουθεί  δια βίου σαν τον  Αδάμ που δάγκωσε το μήλο

Τέτοιες  υποβόσκουσες αντιλήψεις και επιφυλάξεις είναι εστίες συγχύσεων ,περιχαράκωσης και συνεπώς εξοβελιστέες  . Η παρεμπόδιση προσώπων με την κηλίδα της διαφθοράς ,της διαπλοκής και των σκανδάλων από την    μακροχρόνια άσκηση της εξουσίας,πρέπει να είναι η μόνη «κόκκινη γραμμή»

Αναμενόμενοι οι καιροσκόποι  , αλλά να θυμηθούμε ότι στην Αριστερά  εντάχθηκαν «καθ΄οδόν» και ιστορικές προσωπικότητες σε παρελθόντα δύσκολα χρόνια :

Ο καθηγητής χειρουργικής Πέτρος  Σωκρ . Κόκκαλης (1896-1962) -με αραχωβίτικη ρίζα - αστός αντιβενιζελικός πέρασε στον λενινισμό,γράφει στο πρόσφατο βιβλίο του ο Θανάσης Χρήστου (2)

Ο Αλέξανδρος Σβώλος  καθηγητής  Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ο  Στέφανος Σαράφης αρχικά βενιζελικός  αλλά μετά έγινε στρατιωτικός ηγέτης του ΕΛΑΣ

Ο Ηλίας Ηλιού ξεκίνησε  ( εκλογές 25.9.1932)σαν υποψήφιος στην Λέσβο με το Αγροτικό Εργατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου

Ο  Ευριπίδης Μπακιρτζής  ο γνωστός και ως «Κόκκινος Συνταγματάρχης» προϋπήρξε βενιζελικός. Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι «μηδίσαντες»

Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού εδραιώθηκε ως κομματική παράταξη εξουσίας ,de facto πρέπει να ξεκόψει  από την δογματική «υγειονομική ζώνη» που θα τον περισφίξει σε  πενιχρά μονοψήφια ποσοστά

Να απευθυνθεί στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο, να απελευθερώσει τον κρυμμένο  ανθρώπινο πλούτο της χώρας μας και υπό την ηγεμονία του να συν-οικοδομήσει την Αριστερά  του 21^ου αι

 Αν αληθεύει ότι:«..Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί.. »  στην προς Γαλάτας επιστολή του Απόστολου Παύλου που ακούμε την Μ.Παρασκευή , γιατί  να μην  μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κατοχυρώσει και να επιβάλλει  με διάλογο την ιδεολογική του υπεροχή  ,  χωρίς ναρκισσιστικές  εμμονές που διέψευσαν η ιστορική εξέλιξη και η κυβερνητική εμπειρία;

Βαδίζοντας προς το 3^ο Συνέδριο  να τολμήσει  να εξετάσει κριτικά τις ελλείψεις του προηγούμενου κυβερνητικού κύκλου και να δεί κατάματα τον «νέο» .

Σ΄αυτόν φωλιάζουν  σημαντικές προκλήσεις, απέναντι των  οποίων δεν χωρεί άγνοια ή μεμψίμοιρη επίκληση  της κρίσης, αλλά μόνον  απαντήσεις με  «νέες λέξεις» .

Ο T.S. Elliot έγραψε : «..Οι λέξεις της περασμένης χρονιάς, ανήκουν στη γλώσσα της περασμένης χρονιάς και οι λέξεις της επόμενης χρονιάς περιμένουν μια άλλη φωνή…»

και… ο νοών νοείτω……Θα επανέλθω όταν βρω τον χρόνο

τ. Κοινοτάρχης Βαγίων-τ. Γεν. Γραμ. ΚΕΔΚΕ - τηλ /fax 2262022177 -   κιν 6997189448   Επαμεινώνδου71  Θήβα - theopapaio@gmail.com     http://kadmos35.blogspot.gr    https://www.facebook.com/theodore.papaioannou  

  

 ---------------------

(1) Πασοκοποίηση (διεθνώς Pasokification) Ο όρος έχει γίνει διεθνής και περιγράφει στην πλήρη κοινωνικοπολιτική απαξίωση και  την κατάρρευση και των σοσιαλδημοκρατικών  κομμάτων στην  Δυτική Ευρώπη  ένεκα της σύμπλευσης των με τον νεοφιλελευθερισμό

(2)  Ο Θανάσης Χρήστου είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου,με καταγωγή από τις Θεσπιές Βοιωτίας Έγραψε το «Πέτρος Σωκρ Κόκκαλης (1896-1962)» εκδ Λιβάνη. Χαρακτηριστικό του .μεγέθους  του βιογραφούμενου είναι ,ότι  μέντορας του ήταν  ο Max Plank τότε πρύτανης  του Πανεπιστημίου Βερολίνου νομπελίστας(1918) και θεμελιωτής  της Κβαντομηχανικής (σταθερά του Plank-h-)